Είναι λίγοι οι άνθρωποι αυτοί που πραγματικά βγαίνουν δημόσια, μάχονται για την αλήθεια και υπερασπίζονται με πίστη και θάρρος τη θρησκεία και την πατρίδα. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και η Μπριζίτ Γκαμπριέλ.
Η Μπριζίτ Γκαμπριέλ (Brigitte Gabriel) είναι μια συντηρητική Αμερικανολιβανέζα δημοσιογράφος, συγγραφέας, πολιτικός λέκτορας και ακτιβίστρια κατά του ισλαμικού εξτρεμισμού. Οι αναφορές της, οι οποίες ...
βασίζονται κυρίως και σε προσωπικές της εμπειρίες, είναι ότι το Ισλάμ συμβάλει στην οπισθοδρόμηση των κρατών και το μόνο που διδάσκει είναι η τρομοκρατία.
Πολλοί Αμερικάνοι καθώς και χριστιανοί από άλλες χώρες την βλέπουν ως μια ακτιβίστρια η οποία διακηρύττει την αλήθεια, κάτι το οποίο οι περισσότεροι φοβούνται να κάνουν για να μην χαρακτηριστούν ρατσιστές, ισλαμοφοβικοί, μισαλλόδοξοι, φανατικοί, ακόμη και «αμαρτωλοί» τόσο από πολιτικούς όσο και από ιερωμένους που εκμεταλλεύονται την θεολογική άγνοια του κόσμου.
Παρακάτω η ίδια αφηγείται τη συγκλονιστική οικογενειακή της ιστορία στα χρόνια της μουσουλμανικής κατοχής, καθώς και την καταστροφική αλλαγή που επέφερε μόνιμα αυτή η θρησκεία σε όλη τη χώρα της δείχνοντας πόσο επικίνδυνη είναι τελικά αυτή η θρησκεία για οποιαδήποτε χώρα τη φιλοξενήσει.
«Ελπίζω να είσαστε ενθουσιασμένοι, να είσαστε ενδυναμωμένοι, να είσαστε ενθαρρυμένοι και ενθουσιασμένοι να βγείτε έξω και να αλλάξετε τον κόσμο, γιατί δεν χρειάζεται πολλούς ανθρώπους για να αλλάξει ο κόσμος, το μόνο που χρειάζεται είναι μερικούς πολύ αφοσιωμένους. Απόψε λοιπόν θα σας διηγηθώ γιατί έχω τόσο πάθος με την εθνική ασφάλεια. Και θα σας διηγηθώ την ιστορία της ζωής μου…» , αναφέρει εισαγωγικά.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Λίβανο, ήμασταν ανοιχτοί, ήμασταν δίκαιοι, ήμασταν ανεκτικοί, ήμασταν πολυπολιτισμικοί, ήμασταν περήφανοι για τον πολυπολιτισμό μας. Είχαμε ανοιχτά τα σύνορα, οποιοσδήποτε ήταν ευπρόσδεκτος να έρθει στη χώρα μας διότι θέλαμε να μοιραστούμε με αυτούς (τους μετανάστες) την δυτικοποίηση που είχε δημιουργηθεί στο κέντρο του αραβικού κόσμου», λέει η ίδια.
Παρόλο που κέρδισαν την ανεξαρτησία τους τη δεκαετία του 40, τις δεκαετίες του 60 και του 70’ οι χριστιανοί άρχισαν ήδη να γίνονται μειοψηφία και οι μουσουλμάνοι άρχισαν να γίνονται η πλειοψηφία στο Λίβανο. Με την αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού η χώρα της άρχισε να γίνεται όλο και λιγότερο ανεκτική διότι οι μουσουλμάνοι άρχιζαν να πιέζουν για περισσότερα δικαιώματα τα οποία δεν έρχονταν σε συμφωνία με τις ιουδαιοχριστιανικές αξίες των Λιβανέζων και τότε άρχισε το πρόβλημα.
Όταν δηλαδή η εισροή Παλαιστινίων από τον Ιορδάνη Ποταμό το 1970 άρχισε να αυξάνεται, ο Λίβανο άρχισε να τους δέχεται μαζικά καθώς ήδη υπήρχαν κατασκηνώσεις για μετανάστες. Ήταν η μόνη χώρα που δεχόταν να φιλοξενήσει τριτοκοσμικούς μετανάστες από την Παλαιστίνη. Επειδή όμως οι πλειοψηφία από αυτούς ήταν μουσουλμάνοι, ενώθηκαν με τους λίγους μουσουλμάνους που υπήρχαν στο Λίβανο και κήρυξαν ιερό πόλεμο τζιχαντ.
Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, όλοι αυτοί ήρθαν στο Λίβανο και χρησιμοποίησαν την ανεκτικότητά, την πολυπολιτισμικότητα και τη δημοκρατία των Λιβανέζων μετατρέποντάς την χώρα σε μια κλειστή, οπισθοδρομική και φανατική μουσουλμανική κοινωνία. Το Μάιο του 1975 οι Μουσουλμάνοι εισέβαλαν και ανατίναξαν το σπίτι της οικογένειάς της φωνάζοντας Alahu Akbar.
Άνθρωποι δηλαδή, οι οποίοι δεν είχαν τις ίδιες αξίες με τους Λιβανέζους, χρησιμοποίησαν τις αξίες αυτές για να καταστρέψουν ολοσχερώς το Λίβανο και να το μετατρέψουν σε μουσουλμανική χώρα.
Το μόνο έγκλημά της, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, ήταν ότι ήταν χριστιανή που ζούσε σε μια χριστιανική πόλη και επειδή οι μουσουλμάνοι τους θεωρούσαν απίστους τους επιτίθονταν. Δεν δίσταζαν να εισβάλουν σε ναούς και να πυροβολήσουν άτομα όπως κάνουν στο Ιράκ, Αίγυπτο, Συρία και Λίβανο. Μάλιστα πριν εγκαινιαστεί ο πόλεμος στο Λίβανο, ορισμένοι είχαν εισβάλει σε μια εκκλησία και άρχισαν να πυροβολούν τους παρευρισκόμενους. Μετά από αυτό άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος στη χώρα της.
Αναγκάστηκε να ζει στο υπέδαφος σ ένα καταφύγιο με τους γονείς της επειδή το σπίτι της είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Βρίσκονταν χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, ενώ για να προμηθευτούν έστω και λίγη τροφή θα έπρεπε να ρισκάρουν την ίδια τους τη ζωή περπατώντας ανάμεσα σε πυρομαχικά.. Επίσης, έπρεπε να κινούνται με πολλή προσοχή, καθώς κινδύνευαν να τους πυροβολήσουν ελεύθεροι σκοπευτές, έχοντας πάντα την αβεβαιότητα ότι μπορεί να μην γυρίσουν πίσω ζωντανοί έστω για να προμηθευτούν λίγο νερό από έξω. Ζούσαν στα βουνά και το χειμώνα είχε αρκετό κρύο. Ο πατέρας της έκοβε κλαδιά από δέντρα και μαζί με λίγη βενζίνη ή κηροζίνη προσπαθούσε να τα ανάψει για να ζεσταθεί λίγο η οικογένεια.
«Στην αρχή του πολέμου θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει…, είναι απλώς κάτι προσωρινό, το πολύ μια, δύο εβδομάδες, και η ζωή μας θα ξαναγίνει όπως πριν, επειδή ο πατέρας μου, μου έλεγε, ξέρετε τώρα θα έρθει η Αμερική και θα σώσει τους χριστιανούς στο Λίβανο. Πίστευε πως η Αμερική και οι εκκλησίες τις Αμερικής θα ακούσουν αυτά που γίνονται από τους χριστιανούς στο Λίβανο και θα έρθουν να μας σώσουν. Και μετά μας έλεγαν, η Βρετανία θα έρθει και θα σώσει τους χριστιανούς στο Λίβανο. Η Γαλλία, θα έρθει και θα σώσει τους χριστιανούς στο Λίβανο μόλις ακούσουν τι συμβαίνει. Κανένας δεν ήρθε, και κανένας δεν νοιάστηκε ενώ αρχίσαμε να ακούμε για τις σφαγές που γίνονταν στην υπόλοιπη χώρα, ξέρετε οι Παλαιστίνιοι ενώθηκαν με τους μουσουλμάνους και δημιούργησαν το Jaysh Lubnan al-Arabi, τον Αραβικό-Λιβανέζικο στρατό», λέει η ίδια.
Έτσι, αναφέρει ότι άρχισαν μαζικές σφαγές των Λιβανέζων τις οποίες σπάνια ανέφεραν τα ΜΜΕ διότι αυτά βρίσκονταν σε μια περιοχή η οποία ελεγχόταν από τους μουσουλμάνους. Ένα τραγικό γεγονός το οποίο έλαβε μέρος ήταν η άγρια θανάτωση ενός βρέφους. Έδεσαν το ένα πόδι του βρέφους στον πατέρα και το άλλο στη μητέρα και ύστερα χωρίζοντας τους γονείς με βίαιο τρόπο το έσκισαν στα δύο. Κατουρούσαν και αφόδευαν σε εκκλησίες και ναούς και τους έκαιγαν. Μια άλλη γυναίκα με ψυχολογική βία την έκαναν να θανατώσει το γιο της ενώ βίασαν τις κόρες της μπροστά στα μάτια της.
Αυτές και άλλες πολλές ιστορίες ποτέ δεν δημοσιεύτηκαν από τα ΜΜΕ, ισχυρίζεται η ίδια, όπως άλλωστε γίνεται και σήμερα. Και το χειρότερο, λέει, ήταν πως, όταν άρχισαν οι μουσουλμάνοι να κερδίζουν έδαφος έναντι των αριστερών άρχισαν να τους σφάζουν και εκείνους. Οι αριστεροί άρχισαν τότε να διαμαρτύρονται πως δεν έχουν δικαίωμα να τους σφάζουν καθώς τους υποστήριξαν παντού ακόμη και στα δικαστήρια, τους άνοιξαν το δρόμο, αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα αυτών των μουσουλμάνων. Τότε οι μουσουλμάνοι τους απάντησαν πως δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένας σωρός χρήσιμων ηλιθίων και ότι δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους άλλους χριστιανούς.
«Αλλά τη στιγμή που αυτοί οι άνθρωποι ξύπνησαν ήταν ήδη πολύ αργά. Και μερικοί από αυτούς που τράπηκαν σε φυγή, ήρθαν να κρυφτούν στην πόλη μας γιατί ήταν η μόνη χριστιανική πόλη που είχε παραμείνει στο νότιο Λίβανο. Ήταν ήδη πολύ αργά.» λέει τελειώνοντας.
Αν και η ομιλία αυτής της κυρίας δεν είναι πρόσφατη αλλά έγινε πριν μερικά χρόνια δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ανταποκρίνεται απόλυτα στη σημερινή κατάσταση με τη μαζική μουσουλμανική μετανάστευση. Θα μπορούσε άνετα να αντιπροσωπεύει την μελλοντική κατάληξη της Ελλάδας μιας και είναι πλέον η χώρα της Ευρώπης με την πολιτική ανοιχτών συνόρων, όπου μπαίνει ανεξέλεγκτα όποιος θέλει χωρίς κανέναν έλεγχο και έχει δικαιώματα σε ιθαγένειες, σπίτια, υλικά αγαθά, μόνιμη εγκατάσταση και φυσικά εκπλήρωση των φανατικών θρησκευτικών του σχεδίων.
Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε ούτε τους πολιτικούς ούτε την εκκλησία να κάνουν κάτι για να σταματήσουν την ύπουλη ισλαμοποίηση και της δικής μας χώρας, καθώς και οι δύο αυτοί φορείς έχουν αποδείξει ότι είναι πλέον ισλαμολάγνοι και μόνιμα υποδουλωμένοι στα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Το μόνο που απομένει είναι να ελπίζουμε αποκλειστικά στον δικό μας προσωπικό αγώνα για την απελευθέρωση από την λαθρομεταναστευτική δουλεία στην οποία μας έχουν εξαναγκάσει.
«μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.» Ματθ. 5,10
«Προσεπάθησαν επιπολαίως να θεραπεύσουν την πληγήν και τα συντρίμματα του λαού μου, θεωρούντες αυτά μηδαμινά και λέγοντες• Ειρήνη υπάρχει εις ημάς, όλα πάνε καλά! Που είναι όμως αυτή η ειρήνη;» Ιερ. 6,14
Παρακάτω παρουσιάζεται ο ισλαμικός «πολιτισμός», θρησκεία και νόμοι στην πράξη. Όλες αυτές οι δραστηριότητες έχουν γίνει σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές του νόμου της Σαρίας ο οποίος εφαρμόζεται αυτολεξεί από το Κοράνι. Το Ηνωμένο Βασίλειο ήδη έχει 80 ενεργά δικαστήρια νόμου Σαρίας τα οποία ασκούν βαρβαρικές νομικές οδηγίες παράλληλες στο Βρετανικό δικαστικό σύστημα. Σε αυτά τα δικαστήρια παίρνονται αποφάσεις για φόνους τιμής και τα θύματα στέλνονται πίσω στις πατρίδες τους για να θανατωθούν. Με τον καιρό οι ισλαμιστές τρέφουν ελπίδες και για μερική ή ολική εφαρμογή του και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου